Emilia Pardo Bazán escribe nun período de madurez, Memorias de un solterón (1896) que xunta con Doña Milagros(1894), caracterizan a etapa naturalista na súa obra, inspirada polas lecturas de Balzac, Zola ou Galdós . A novela céntranse na descrición e análise das relacións entre home e muller, e na institución legal que as regula: o matrimonio. A situación da muller na súa época e un tema que desenvolverá tamén noutros textos e nalgún ensaio.“La educación del hombre y de la mujer”(1892) como podemos comprobar no libro: El encaje roto.
Memorias de un solterón está narrada en primeira persoa por Mauro Pareja, que nos leva a coñecer á familia Neira e á súa filla Feíta, en Marineda, na Coruña, nun ambente burgués. A autora emprega un ton irónico e cáustico co que irá caracterizando a sociedade do seu tempo, por medio do persoaxe de Feíta que co seu caracter impulsivo e rebelde enfróntase a sociedade sexista e reacionaria na que lle toca vivir.
