sábado, 23 de enero de 2016

SESIÓN 26X: LA NEBLINA DEL AYER, LEONARDO PADURA, 2005


Un libro que convenceu, sen reservas, a todos os membros do club. Interesou o tipo de narrador, os espazos recreados, o xogo temporal, o estilo, a riqueza lingüística, a prosa fluída, as durísimas descricións dos barrios baixos, os personaxes (a propia Habana como personaxe, a biblioteca como protagonista…) Unha historia contada cun trasfondo crítico, onde pasean almas perdidas, ilusións perdidas, que se refuxian no valor da amistade, nas reunións para comer, beber e añorar, na idea de compartir. O fracaso das grandes utopías, a visión de Cuba desde dentro e a relación con outras obras/autores foron outros dos puntos tratados nesta sesión. 

Leonardo Padura, discurso nos Premios Princesa de Asturias 2015

“Aquí estoy y vengo de Cuba. Aunque más que de Cuba, debo precisar que vengo de un barrio de la periferia habanera llamado Mantilla. Allí vivo y escribo, en la misma casa donde nací. En ese barrio plebeyo y bullicioso que brotó a la vera del Camino Real también nacieron mi padre, mi abuelo, quizás incluso hasta mi tatarabuelo Padura”.
Así empezaba o seu discursLeonardo Padura nos Premios Princesa de Asturias 2015 (o discurso, a partir do 1.30 min). Ser cubano, ser escritor, as súas tres patrias (“En realidad, tengo tres patrias: Cuba, mi lengua y el trabajo”), a formación, a gratitude, a relación con España e o seu personaxe Mario Conde (desde o min. 9.40) artellaron este discurso que nos achega á figura do autor de La neblina del ayer
Detalles sobre o autor e o seu pensamento (quen é, como empezou, Mario Conde, a literatura cubana), podemos encontralos nunha entrevista do ano 2006, en Havana Cultura (“Una ventana a la creatividad contemporánea de Cuba”).


"Aquí estoy y vengo de Cuba". Un autor que se presenta así debe ter a oportunidade de explicar por que "Cuba se merece vivir mejor", e así o fai nunha recente entrevista (EL PAÍS, 12-2-2015) na que achega o seu puunto de vista sobre o estalinismo, o modelo económico cubano, a entronización da burocracia e as reformas actuais no seu país.  

Cuba, "La Cuba que ya cuenta el cambio", Babelia, EL PAÍS (27-12-14), onde -vid. artigo citado- "La literatura va por delante de la política (...). Muchos escritores exponen sin miedo su visión crítica del país y retratan el desencanto de su generación". Entre eles, por suposto, Padura.

En La neblina del ayer a trama desenvólvese nesa Cuba actual; no recordo, a Cuba de finais dos 50. Polos barrios da Habana pasea Mario Conde entre libros antigos coa música de fondo dun bolero que o leva a buscar en "la neblina del ayer"


Unha biblioteca (a da familia Montes de Oca) con edicións únicas de libros antigos:

Los Ingenios, colección de vistas de los principales ingenios de azúcar de la Isla de Cuba (1857)
Litografías iluminadas a man

Un bolero (en realidade, dous, "Vete de mí" e "Me recordarás"). Olga Guillot interpreta o bolero que dá título á novela (a gravación é, precisamente, de 1959): 

Yo, que ya he luchado contra toda la maldad
tengo las manos tan deshechas de apretar
que no te puedo sujetar
Vete de mí
Será en tu vida lo mejor de la neblina del ayer
cuando me llegues a olvidar
como es mejor el verso aquel
que no podemos recordar. 




Bolero versionado por moitos intérpretes, entre eles Bebo Valdés e Diego El CigalaBola de NieveCaetano Veloso e Bunbury

Un bolero -na voz de Violeta del Río- que une na novela dous tempos, o pasado (ano 1959) e o presente de Mario Conde. Ese pasado (La Habana, 1959) aparece recreado en escenas de El Padrino II (p.e. a despedida de Batista na festa de Ano Novo de 1959),  La ciudad perdida (Andy García, 2005), Habana (1990, Sydney Pollack)...

Entramos xa no libro da sesión de hoxe. Opinións sobre a obra en:

El Cultural, El Mundo, 28-7-2005.


Babelia, EL PAÍS, 28-8-2005.

Lecturalia.


Proximamente, veremos a Mario Conde (Jorge Perugorría) en cine e miniserie televisiva: 

"Perugorría y la soledad de Conde", El Mundo, 19-10-15, con videoblog da rodaxe de Vientos de cuaresma.